(จำได้ว่า) สะเมิง ไปแบบมึนๆ

11:45:00 Unknown 0 Comments

ติดตาม
https://www.facebook.com/khanmark/




(เปิดกรุภาพ) สะเมิง ไปแบบมึนๆ

(เปิดกรุภาพ - เอาของเก่ามาเล่าก่อน)
(เมื่อมักหลงลืม - เลยต้องบันทึกไว้)

เมื่อนักศึกษาฝึกงานอยากเที่ยว...





สมัยเป็นนักศึกษาฝึกงานหน้าตาบ๊องแบ้ว ใสๆซื่อๆ ไม่เกรียนเหมือนสมัยนี้ และด้วยความซื่อๆของเรานี่แหละ ใครชวนไปไหนไปหมด

สถานที่ฝึกงานให้พวกเราหยุดเพียง 1 วันต่อสัปดาห์ สุมหัวกันคิดว่า วันเดียวจะเที่ยวไหนวะ
สุมหัวคิดกันอยู่พักใหญ่ (แอบอู้ไปด้วย) ได้ที่จะไปสะเมิง

วันรุ่งขึ้น นักศึกษาแว้นกว่าสิบชีวิตก็พามอไซค์คู่กายตัวเองรวมตัวกันที่ฝึกงานตอนแปดโมงเช้า

เราเริ่มเดินทาง...
ไปเส้นทางแม่ริม เข้าสะเมิง







ระหว่างเส้นทางค่อนข้างสวยงาม (แถมความร้อนให้ผิวไหม้เกรียมด้วยนิดหน่อย)

ด้วยความจน ไม่มีกล้องดีๆอย่างคนอื่นเขา มือถือ 2.5 ล้านพิกเซลทำไรได้ไม่มากนัก รูปที่เก็บมาเลยไม่ค่อยมี

พอไปถึงสะเมิง เพื่อนขอไปหาพระอาจารย์ที่สักยันต์ให้ ซึ่งอยู่อีกซีกของสะเมิง จำไม่ได้ว่าตำบลอะไร

ระหว่างทางจากสะเมิงไปวัดที่พระอาจารย์อยู่ ยางรถเกิดรั่ว ใช้เวลาพักใหญ่ในการเปลี่ยนยาง แต่โชคดีที่คนเปลี่ยนยางแนะนำที่เที่ยวให้ เป็นวัดอยู่บนดอย เราขึ้นไป แล้วมองลงมาจะเห็นวิวค่อนข้างสวย

ถึงวัดด้วยความอ่อนระทวย





กลับจากวัดมายังตัวอำเภออีกครั้ง แวะสวนสตอเบอรี่ อาทิตย์ก็เริ่มโบกมือลาแล้ว

เพื่อนเริ่มมีความเห็นต่าง กลุ่มหนึ่งอยากอยู่ต่อ นอนที่นั่น แล้วลาทีฝึกงานสักวัน อีกกลุ่มขอกลับ

ผมก็อยากอยู่ต่อนะ แต่เงินไม่มีเลยกลับกันดีกว่า

ขากลับค่อนขัางน่ากลัว เพราะถนนมืดหมดแล้ว ทางคดเคี้ยวอันตราย จนเพื่อนชาวจีนบอกว่า เป็นครั้งแรกที่เราเดินทางไกลแบบนี้ และเป็นครั้งที่รู้สึกอันตรายมาก

"ไม่เอาอีกแลัว" เพื่อนชาวจีนกล่าวพร้อมเสียงหัวเราะ

เรายิ้ม..

(ด้วยความร้อนอันโหดร้ายที่แฝงตัวมากับความสุข ทำแสบผิวแสบหน้ากันไปเลยทีเดียว)